Aktorka, reżyser i wspaniały pedagog, dyrektor Zespołu "Mazowsze", Honorowy Obywatel miasta Płocka.
Urodziła się w 1901 r. w Płocku. Rodowe nazwisko brzmiało - Maria Burzyńska.
Życie jej od najmłodszych lat mocno związane było z teatrem płockim, w którym matka przyszłej artystki była bileterką, później prowadziła bufet. W tym samym teatrze pracował również ojciec Marii, pełniąc obowiązki dekoratora i maszynisty. Na deskach sceny płockiej stawiała również pierwsze artystyczne kroki, ponieważ już jako siedmioletnia dziewczynka zagrała rolę Stasi w sztuce Zapolskiej „Ich czworo”, później małą, epizodyczną rolę w „Małym domku” Ritnera i w „Weselu” Wyspiańskiego wystawionym również poza granicami Płocka. Mała aktoreczka uzupełniała swą edukację wokalną, śpiewając w chórze płockiej katedry. Wtedy też postanowiła przybrać bardziej poetyczne imię; wybór padł na imię jednej z bohaterek czytanej właśnie przez nią książki.

       W wieku szesnastu lat Mira Burzyńska poślubiła syna specjalisty od organów – Jana Zimińskiego, który był kapelmistrzem w teatrze płockim. Po krótkim okresie wspólnej pracy, małżonkowie wyjechali do Radomia; Zimiński objął funkcję kapelmistrza w miejscowym teatrze, a Mira została wodewilistką w teatrze artystyczno - literackim "Miraż". Mira Zimiska-Sygietyńska była przepiękną kobietą. Miała wielu wielbicieli i adoratorów. Była bardzo uparta i miała cięty język nigdy nie bała się wypowiadać swojego zdania i może dlatego ją kochamy.

Po raz pierwszy wystąpiła na deskach sceny radomskiej w dniu 26 IX 1919. W wyniku pochlebnych recenzji została zaangażowana w r. 1920 do warszawskiego kabaretu - "Qui Pro Quo". W tym też czasie nastąpiło rozstanie z Janem Zimińskim.
Artystka pozostała w Warszawie, gdzie doskonaliła swoje umiejętności wokalne i dykcję. Pracowała wytrwale obok takich sław scen warszawskich, jak Zula Pogorzelska, Hanka Ordonówna, Adolf Dymsza. W czasie wojny i okupacji Zimińska-Sygietyńska była członkiem Armii Krajowej, wraz z mężem dawała też koncerty, śpiewała w zakonspirowanych miejscach pieśni patriotyczne. Aresztowana, przebywała na Pawiaku, skąd w wyniku starań - została zwolniona. Po zakończeniu wojny, Sygietyńscy, zgodnie ze złożoną wcześniej obietnicą, podjęli kroki mające na celu utworzenie zespołu tancerzy i śpiewaków.

Mira Zimińska-Sygietyńska była wspaniała. Miała talent do wszystkiego śpiewała grała podbiła publiczność ciętym dowcipem, wdziękiem i werwą. Mira była dobrą kobietą uwielbiała to co robi. Grała, występowała była stworzona do występów na scenie. Mira grała w filmach i teatrze w:  „Moralności pani Dulskiej”,  „Pannie Maliczewskiej”,  „W małym domku”,  „Chorym z urojenia”, „Ada to nie wypada”,  „Papa się żeni”, „Manewry miłosne”

Za swą artystyczną pracę i poświęcenie otrzymała wiele cennych nagród i odznaczeń. Jej nazwisko na trwałe weszło do skarbnicy kultury polskiej. W 1985 r. Miejska Rada Narodowa na wniosek Zarządu Towarzystwa Naukowego Płockiego nadała Mirze Zimińskiej-Sygietyńskiej tytuł Honorowego Obywatela miasta Płocka. Doniosła uroczystość wręczenia aktu nadania i okolicznościowego medalu odbyła się 12 VI 1986 w sali Urzędu Stanu Cywilnego (Pałac Ślubów).  Prezydent m. Płocka, Marian Rodzeń, witając dostojnego gościa, powiedział m.in.: "Jesteśmy zaszczyceni Pani przybyciem do Płocka, swojego rodzinnego miasta (...) Jesteśmy dumni, iż przybyła do grona zasłużonych Płocczan jakże dostojna, pełna światowej sławy i popularności postać". Laureatka powiedziała m.in.: "Jestem wzruszona, bo czy się to małej Mani śniło, że będzie Honorową Obywatelką miasta Płocka?".

 Do Karolina  - siedziby Mazowsza Mira powróciła z 30 dziećmi i z Tadeuszem. Od razu zajęła się szkoleniem, choreografia i strojami. Zawsze czynnie uczestniczyła w próbach i zawsze doradzała wszystkim.